3.ഒരു പക്ഷിക്കുഞ്ഞിന്റെ മരണം

"ഒരു പക്ഷിക്കുഞ്ഞിന്റെ മരണം" - ഡോ. വയലാ വാസുദേവൻപിള്ള


                ഡോ. വയലാ വാസുദേവൻപിള്ളയുടെ "ഒരു പക്ഷിക്കുഞ്ഞിന്റെ മരണം" എന്ന നാടകഭാഗം പ്രകൃതിയും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം, ചൂഷണം, പ്രത്യാശ, അഹിംസ തുടങ്ങിയ ആഴമേറിയ വിഷയങ്ങളെ പ്രതീകാത്മകമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ലളിതമായ ആഖ്യാനത്തിലൂടെയും ശക്തമായ ബിംബങ്ങളിലൂടെയും നാടകകൃത്ത് സംവദിക്കുന്നത്.

            നാടകത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലം വഴിവക്കിലെ ഒരു അരയാൽച്ചുവടാണ്. ഇത് പ്രകൃതിയുടെ ഒരു അഭയകേന്ദ്രമായി വർത്തിക്കുന്നു. "നിബിഡമായിരുന്ന വനം വെട്ടിത്തെളിച്ചതിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ" കാണുന്നത് മനുഷ്യന്റെ പ്രകൃതി ചൂഷണത്തെയും വികസനത്തിന്റെ പേരിൽ പ്രകൃതിക്കുണ്ടാകുന്ന നാശത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ചുറ്റുമുള്ള "വെളുത്ത പൂക്കൾ" പരിശുദ്ധി, പ്രത്യാശ എന്നിവയുടെ പ്രതീകങ്ങളായി നിലകൊള്ളുന്നു.

പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങൾ  - പക്ഷിശാസ്ത്രകാരൻ

            ഈ നാടകത്തിലെ കേന്ദ്ര കഥാപാത്രം. അന്ധനാണെങ്കിലും തേജസ്സാർന്ന മുഖമുള്ള ഇദ്ദേഹം വെറും ഒരു പക്ഷിശാസ്ത്രകാരനല്ല, മറിച്ച് ഒരു പ്രവാചകനും ദാർശനികനും ആത്മീയ ഗുരുവുമൊക്കെയാണ്. നഷ്ടപ്പെട്ട കിളിയെ ഓർത്ത് ദുഃഖിക്കുകയും, കിളികളെ നയിക്കുകയും, അവരെ വിതച്ച ഗോതമ്പ് കൊയ്യാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അദ്ദേഹം, പ്രകൃതി സ്നേഹത്തിന്റെയും അഹിംസയുടെയും പ്രതിനിധിയാണ്. "പ്രായം കൂടുന്തോറും ഞാൻ കൂടുതൽ കാണുന്നു... അന്ധത ഏറിവരുന്തോറും അകത്തു പ്രകാശം!" എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾ ഭൗതികമായ കാഴ്ചയില്ലായ്മ ആത്മീയമായ ഉൾക്കാഴ്ചയ്ക്ക് വഴിമാറുന്നതിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

            മനുഷ്യസമൂഹത്തിന്റെ പ്രതിനിധികളാണ് കിളികൾ. കൂട്ടമായി ചിന്തിക്കുകയും പ്രതികരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഇവർ, വിശപ്പ്, ഭയം, ആശങ്ക, ഒപ്പം പ്രതീക്ഷയും സന്തോഷവും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. പലപ്പോഴും ദുരിതങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന സാധാരണ ജനങ്ങളെയാണ് അവർ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത്.
            

             പാടത്തിൻറെ ഉടമയായ കഥാപാത്രം ക്രൂരതയുടെയും സ്വാർത്ഥതയുടെയും പ്രതികാരത്തിന്റെയും പ്രതീകമാണ്. തനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടതിനോട് പ്രതികാരം ചെയ്യാനും മറ്റുള്ളവരെ ചൂഷണം ചെയ്യാനും മടിക്കാത്ത ആധുനിക മനുഷ്യന്റെ പ്രതീകമായി ഉടമയെ കാണാം. "അവൻ കൂട്ടംതെറ്റിയപ്പോൾ... തിളങ്ങുന്ന നാണയം കണ്ടപ്പോൾ, സ്വർണ്ണച്ചിറക് സ്വയം അറുത്തെറിഞ്ഞപ്പോൾ" ഉടമയായി മാറി എന്ന് കിളികൾ പറയുന്നത്, മനുഷ്യന്റെ അത്യാഗ്രഹത്തെയും സ്വാർത്ഥതയെയും എടുത്തു കാണിക്കുന്നു.


പ്രകൃതി ചൂഷണമാണ് നാടകത്തിന്റെ  പ്രധാന പ്രമേയം  "വനമെല്ലാം ആരോ വെട്ടിത്തെളിച്ചു", "നമ്മുടെ താവളത്തിന്റെ വേരുതോണ്ടുന്ന രാക്ഷസന്മാർ" എന്നീ വരികളിലൂടെ മനുഷ്യൻ പ്രകൃതിയെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിനെതിരെ നാടകകൃത്ത് ശക്തമായ താക്കീത് നൽകുന്നു.

        

                കിളികളുടെ വിശപ്പും അതിനെ അതിജീവിക്കാനുള്ള ശ്രമവും നാടകത്തിൽ ഉടനീളം കാണാം. "വാരിക്കൂട്ടാൻ മറന്നുപോയവർ. വിതയ്ക്കാൻ മണ്ണില്ലാത്തവർ, എന്നിട്ടും വിശക്കുന്നു!" എന്ന വരി, വ്യവസ്ഥിതിയുടെ ഇരകളാകുന്ന സാധാരണ മനുഷ്യരുടെ ദുരിതത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.

         പക്ഷിശാസ്ത്രകാരൻ അഹിംസയുടെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും പ്രതീകമാണ്. ഉടമയെ കൊത്തിത്തിന്നാൻ കിളികൾക്ക് ദേഷ്യം വരുമ്പോഴും "വേണ്ട, അവൻ നിങ്ങളിലൊരുവൻ സ്വയം ചിറകറുത്തെറിഞ്ഞവൻ" എന്ന് പറഞ്ഞ് അവരെ അതിൽനിന്ന് പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നു. "നമ്മൾക്ക് കുളിർമ്മ തന്നവനും വെട്ടിയവനും തണലേകുക..." എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾ ശത്രുവിനോടു പോലും സ്നേഹവും ക്ഷമയും കാണിക്കാനുള്ള ആഹ്വാനമാണ്.

                   പക്ഷിശാസ്ത്രകാരന്റെ മരണം നാടകത്തിൽ ഒരു വഴിത്തിരിവാണെങ്കിലും, അത് അവസാനമല്ല. "അപ്പോൾ കടലിന്നടിയിൽ മുത്തുച്ചിപ്പിയിൽ ഒത്തിരിയാണ്ട് കഴിഞ്ഞുണരും ഞാൻ മുത്തായ്, പവിഴമായ്, ദുഃഖത്തിൻ നിഴലായ് വെളിച്ചത്തിനുറവയായ് വരുമല്ലോ ഞങ്ങൾ....വിണ്ണിൻ മക്കൾ!" എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾ മരണത്തിനപ്പുറമുള്ള ഒരു പുതിയ ജീവിതത്തെയും പ്രത്യാശയെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വെളുത്ത പൂക്കൾ ചുവക്കുകയും പിന്നീട് വീണ്ടും വെളുക്കുകയും ചെയ്യുന്നത്, രക്തസാക്ഷിത്വത്തിലൂടെയും ത്യാഗത്തിലൂടെയും പുതിയൊരു ഉണർവ് ഉണ്ടാകും എന്നതിന്റെ പ്രതീകമാണ്.

             പക്ഷിശാസ്ത്രകാരൻ ഭൗതികമായി അന്ധനാണെങ്കിലും ആത്മീയമായ ഉൾക്കാഴ്ചയുള്ള വ്യക്തിയാണ്. എന്നാൽ, പാടത്തിന്റെ ഉടമ കണ്ണുകളുണ്ടായിട്ടും അന്ധനാണ്; സത്യം കാണാനും സ്നേഹം ഉൾക്കൊള്ളാനും അവന് കഴിയുന്നില്ല. ഇത് അറിവില്ലായ്മയുടെയും അത്യാഗ്രഹത്തിന്റെയും മാനസിക അന്ധതയെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.

                നാടകം പൂർണ്ണമായും പ്രതീകാത്മകമാണ്. മനുഷ്യരൂപം പൂണ്ട പക്ഷികൾ, പാടം, കൂരമ്പ്, ചുവക്കുന്ന പൂക്കൾ എന്നിവയെല്ലാം ആഴത്തിലുള്ള അർത്ഥങ്ങൾ വഹിക്കുന്നു. പക്ഷിശാസ്ത്രകാരന്റെ "ശരശയ്യ" മഹാഭാരതത്തിലെ ഭീഷ്മരെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണം ഒരു രക്തസാക്ഷിത്വമാണ്. ഒടുവിൽ ഉടമയുടെ ചിറക് വെളുക്കുന്നതും കിളികൾ അവന് ചിറകുകൾ നൽകാൻ തയ്യാറാകുന്നതും ഒരു നല്ല മാറ്റത്തിന്റെ സൂചന നൽകുന്നു.

                    "ഒരു പക്ഷിക്കുഞ്ഞിന്റെ മരണം" എന്നത് കേവലം ഒരു പക്ഷിയുടെ മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നാടകമല്ല, മറിച്ച് മാനുഷിക മൂല്യങ്ങളുടെയും പ്രകൃതി സംരക്ഷണത്തിന്റെയും അതിജീവനത്തിന്റെയും കഥയാണ്. വയലാ വാസുദേവൻപിള്ള ലളിതമായ ഭാഷയിലൂടെ ആഴത്തിലുള്ള സാമൂഹിക രാഷ്ട്രീയ ദർശനങ്ങൾ മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നു. ഈ നാടകം പ്രകൃതിയോടുള്ള മനുഷ്യന്റെ സമീപനത്തെയും സഹജീവികളോടുള്ള അവന്റെ ഉത്തരവാദിത്തത്തെയും കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പ്രേക്ഷകനെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.